een spoorweg liet je voor me aanleggen
in een landschap van gipsen bergen en
met zorg gelijmde huizen zoals er
eerder een volière werd neergezet

om de schichtige tekeningen te
verzamelen die mij ontsnapten in
struikgewas en zwakke verrekijkers
zoals er later gitaren kwamen

om me aan vast te houden in nachten
van dagen toen mijn bijdrage tot stof
werd in het aangezicht van oordelen

die ik wreder dan wie ook velde en
zo zullen er altijd murenes zijn
om toe te schieten uit mijn geheugen