ze belt me op in het diepst van de nacht
zegt alleen mijn naam en huilt vanuit de
verstikking die haar stem tot zwijgen dwingt
toe maar fluister ik terwijl mijn ogen

tevreden de glooiende contouren
van deze vriendelijke duisternis
doorkruisen in afwachting van niets dat
mij kan verontrusten of afmatten

ze begint haar verhaal dat volledig
blijft ondanks verzwegen ijdelheden
en ik zeg pak je koffers en verdwijn

voordat jullie elkaar van kant maken
maar dat kan nu niet zegt ze eerst moet ik
mijn stoelen en lampen nog verkopen