alles blijft opgemerkt de gevlekte stemmen
onder mijn vensters de dwalende ogen die
altijd zien maar nooit geven de potloodluchten
boven talloze misplaatste dagen in mijn

verleden en mogelijke toekomst daarbij
opgeteld en soms niet van het minste belang
alsmede de perrons waar zieke mensen een
laatste trein nemen en stoffige mannen met

bezems voorbijlopen op weg naar slecht voedsel
de absurde angsten die voor eeuwig kunnen
rekenen op mijn begrip het blijft opgemerkt

en ook de onvergetelijke kamers waar
we sliepen waar jij nog iedere avond de
lakens terugslaat zonder mijn getuigenis