Het bordeel was gesloten. Tegenover het station van Vlissingen, zag ik de vreugdeloze barak. Er brandde zelfs geen lichtje aan de buitenkant.
Ik vroeg Lola waar ze woonde. Ze gaf me aanwijzingen.
Terwijl ze de klink van het portier pakte, zei ik: “Wil je alsjeblieft overwegen om met mij mee te gaan? Ik wil niets liever dan dat jij nu bij me blijft. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik dichterbij je wilde komen, verlangde daar zo naar, maar je gaf geen signaal en ook nu heb ik geen idee wat je van mij vindt als man. Of ik wel aantrekkelijk genoeg ben voor je. Maar de gedachte dat ik je zou hebben laten gaan, zonder dit te zeggen, zou me kwellen tot het morgenlicht, tot ik te moe zou zijn om nog iets te denken of te voelen”.

Ze liet de klink los, hetgeen mijn middenrif iets ontspande, rommelde in haar tas op zoek naar sigaretten en stak er een op. Zonder maniertjes dit keer. Een zwijgende vrouw die naast me zat. Ik verbleef onder water en zij had een zuurstoftank, daar waar de mijne zojuist was leeggeraakt. Zou ze mij genadig zijn?