Heb je wel eens gezien hoe onhandig een man wordt wanneer zijn vrouw begint te snikken. De enige manier waarop wij konden leren troosten was wanneer jullie het voordeden op ons. Wij, de poppen en die enorme kinderwagen die we thuis noemden.

Nee, jullie hebben me veel geleerd en meer ontnomen. De blessures die ik daarbij heb opgelopen, verzorg ik zelf.
Wat een armoede. We vertellen elkaar niets dat ertoe doet. Hooguit een paar momentjes in een leven. Momentjes die later worden ontkracht, ontkend, die niet tot wasdom mochten komen. Had de boel laten groeien. Had alles benoemd, maar had ook geluisterd. Dat wordt maar niet geleerd, luisteren.
Krijsen, schreeuwen, gillen. Dat mogen vrouwen.
Mannen doen het pas in martelkamers of wanneer hun geest vol zit met de meest gruwelijke voorstellingen die wanen kunnen oproepen.