En toen opende de tuin zich, meer verdekt en verstard dan ik had verwacht. Geen prentenboek vol orchideeën, geen balzaal vol ruisende japonnen, maar rijen registers die weliswaar veilig aandeden, maar ook de eerste desillusie inluidden. Een cryptische tombe waar ik als fantast dreigde onder te gaan in het kleurloze labyrint. ‘Natuurlijk moeten ze het veilig en discreet houden’, zo dacht ik. En het tegengewicht dat mij paste, weerklonk onmiskenbaar: Er is geen kleuriger, vitalere energie dan die tussen man en vrouw, maar dit medium was, net als een bingoavond in een verzorgingstehuis, een nauwelijks verhulde ontmoeting met Magere Hein.