En daar is je vader, daar ledigt hij zijn jachtgeweer in onze kinderfantasie. Ik kan niet meer naar je terugkeren op deze avond. We liggen doodeenzaam en woordeloos naast elkaar op het marmer van de snijbank.
Deze momenten zullen zich herhalen. De teerling is geworpen en daarmee ook de doodgeborene. Ik zal bij je blijven, tegen beter weten in. Hopen dat je ziekte het niet wint. Ik houd mijzelf voor de gek door jou en mij te sparen.