Ik wist toen niet in hoeverre ze kon dissociëren. Hoe haar koopverslaving zoveel heftiger was, dan ik me kon voorstellen. Hoe gevoelens van schaamte en schuld haar overrompelden tot ze sprakeloos werd.
Was dit een kleinigheidje in onze harmonieuze afstemming. Nee, het stond voor iets groters en daar leek een taboe op te rusten. En zoals gewoonlijk was het mijn schone taak om de stilte te verbreken en de karavaan weer op gang te geselen.