Wij hebben elkaar gedwongen het sprookje te wurgen. Jij wijst mij aan als de schuldige, maar daar kom je alleen maar mee weg, omdat je een verholen bestaan leidt. En dat is je gegund lieveling, bekoorlijk schommelend meisje in mijn gedachten, bloed, tot sterven gedoemd mensenvlees. Jij hebt jouw aandeel. Wat ze jou ook wijs hebben gemaakt over goed en fout, ik weet dat het een onwaarheid is. En al die kennis maakt me geen seconde minder eenzaam.