Ze kreunde opnieuw. Ik maakte geen geluid, zoals ik dat doorgaans vermeed. Het wond me op, die vrouwengeluiden, het onwillekeurige van de overgave. De dominantie van mijn zwijgen aan de andere kant van het spectrum. Zij wist niet hoezeer ik naar haar mond verlangde, hoe mijn lendenen en bilspieren zich aanspanden om optimaal druk te zetten. Ze bleef me aankijken, onderzoekend en af en toe wat dromerig. Ik spreidde mijn vingers in de krullen van haar achterhoofd, verstrengelde de vingers van mijn linkerhand met die van haar rechter. Ze kon geen kant meer op. De tedere meester hield zijn leerlinge gevangen.