Hoe verzamel je moed om een veel jongere vrouw te bellen, wanneer je geliefde dingen doet waar je totaal geen weet meer van hebt? Wat heb je te bieden wanneer je geen bedelaar wilt zijn? Irrelevante vragen tenslotte. De tunnel leidt maar één kant uit. Je kerft je polsen open, hetgeen pijn doet en je moeder van streek maakt. Misschien krijgt je vrouw wel spijt. Nee, dat dan maar niet. De tunnel is om door te lopen. Er is geen trapje dat naar de buitenlucht voert. Er staat geen richting of bestemming aangegeven. Je bestaan is niet langer ingevuld. De wereld is leeg. Dat is niet te verdragen. Dus zoek ik naar een vrouwenmond, naar vrouwenborsten en een karakter dat zacht voor mij kan zijn. Ik ben zo gewond, dat ik het niet kan zien. Ik bèn de wond. De wond loopt door een tunnel en denkt: “bel haar. Bel Esther. Ze kan je fijntjes laten weten dat ze niet is geïnteresseerd. Ben je daar bang voor?”