Opnieuw gerinkel. Het was in mijn huis! Als ik opstond, zou het slaapmiddel snel uitgewerkt zijn. Brekend glas. Terwijl ik de gang op wankelde, stapte ik met mijn blote voeten in een hoopje uitwerpselen. Ik zag het tussen mijn tenen omhoog komen en tegelijk sloeg een zure gierwalm me op mijn keel.

Toen mijn zicht zich verscherpte, zag ik overal van die hoopjes. En ik hoorde gerucht uit het rommelkamertje komen. Wat ik ontwaarde, was moeilijk te bevatten. Ik was wat gewend en gebruik de term surrealistisch nooit, maar nu zag ik een pandemonium waaraan ik geen logica kon ontlenen. Het rolgordijn hing bollend over Robs gekromde rug. Ik tilde het op en zag dat hij met beide vuisten de ruitjes voor zich had ingeslagen, met zijn neus tegen de sponning rustend, urinerend in de half gevulde wasmand.

Het bloed liep langs zijn harige armen en hij reageerde niet toen ik hem heel kalm vroeg wat er aan de hand was. Ik riep nu door de storm naar hem en hij draaide zijn hoofd naar me toe, zonnebril nog op, en vroeg: “Waar is de deur?”.
“Welke deur?”, bracht ik licht verbijsterd uit.
“Van het toilet”, antwoordde hij.