kom op mijn schoot zitten en ik zal je
vertellen dat de dood niet meer is dan
een papieren scherm een volgend japans
vertrek dat je betreedt in afwachting

van de uitwisseling die de cirkel
voltooit waarbinnen opnieuw de weg zich
uitstrekt naar zinsbegoocheling en de
steeds weer vergeten hoek waar genade

begraven ligt onder mos zachter dan
de oogleden van je moeder bij haar
eerste kus laat mijn vingers langs je haar

strijken en volg de zoete vogel van
je slaap terug naar het nest want je moet
uitgerust zijn voordat het niets je vindt