ze heeft een directe lijn op haar kamer
haar stem is mat en verder dan behuilde
hotelsuites en kinderen met heimwee
maar ik begroet haar naam en zeg de mijne

in ontkenning van het gevaar dat onder
haar bed verblijft want in deze zaken voel
ik me een bantamgewicht met weinig meer
te bieden dan wat wankele uitspraken

maar ze komt me tegemoet op dit canvas
en sleept haar stemmetje mee in een net vol
stenen naar het midden van de ring om te

praten over het gif dat haar wordt verstrekt
het bezoek dat plaats moet nemen achter een
transparant scherm en de puzzel die ze kreeg