even een paar dagen zonder ziekte
kleine plannen heffen hun schuchtere
kelken naar de plotselinge zon als
bloemen in de saharaanse regen

disciplines marcheren tussen de
rijen mogelijkheden en tikken
met hun stok op de verkoren schouders
van haalbare kaarten die fluisterend

hun verontschuldiging neerleggen aan
de voeten van grote verwachtingen
en toch nadert het bevrijdingsleger

je hoort met oren van herinnering
hoe de trommels slaan en laarzen stampen
je loopt de straat op met je vlag bijna

hij wordt opgenomen in de rijen
en danst het schuimen van de kinderen
mee vanuit een gehoorzame kleine
gestalte met zijn bevreemde vader

op de achtergrond en de tegels zo
dichtbij dat koninginnedag alleen
nog maar aan vallen en het verbergen
van geschaafde knieën dwingt te denken

terwijl boven zijn blonde pluimpjes de
hemel duizelt in een lievelingstint
onvindbaar in talloze kleurdozen

volgt zijn vader de rode trui van het
zwoegende jongetje in herkenning
zonder zichzelf maar iets te vergeven