Ik heb mijn koninginnen gediend tot in het stof van waar de wapens elkaar raakten. Zij zagen mij niet. Dat is niet de tragiek: dat niet worden opgemerkt of verzorgd.
Het verdriet is dat ikzelf de bres was in de slagorde. Uiteindelijk hadden zij slechts de macht die ik aan hen toevertrouwde.
Een dienaar kan zijn eigen koning niet zijn, zijn rijk zal vervallen, geplunderd worden. Hij zal zwerven, omdat hij alles wilde beschermen behalve zichzelf. Hij verlangde zo naar die kracht van de ander dat hij de zijne vergat.