Zonder dat ik een hartslag miste, draaide ik me nog net iets meer naar haar toe en zei: “Ik wil je iets zeggen en ik hoop zo dat je niet schrikt of afknapt.”
“Ik ben wel wat gewend hoor”, antwoordde ze. Al die tijd dat we in gesprek waren geweest had ze haar blauwe ogen niet onnodig afgewend. Blauwe ogen en heel donker haar.
“Ik vond je destijds al zo betoverend en dat gevoel is alleen nog maar toegenomen. Het is hier, terwijl we spreken en het leeft volop in mij. Ik wil je vragen om mij te overwegen als een mogelijke liefde, een man die jou het hof mag maken.”
“Die had ik inderdaad niet zien aankomen”, zei ze én ze bleef me aankijken met dat lieve, beeldschone gezicht. “Dat moet ik even laten landen.”
“Neem je tijd”, zei ik geheel overbodig en vervolgde: “ik ben al blij dat je niet woedend het terras bent afgestormd.”