Ze had naar me geluisterd, me begrepen. En ze had de strijd nog niet gestaakt. Er stond ook zoveel voor haar op het spel. Het zout van de aarde was een passerende zeldzaamheid, waarvan de waarde fluctueerde. Zo was zij in mijn bestaan gekomen: niet als een noodzaak, maar zeker als een toevoeging die me dankbaar en tevreden maakte, een vrouw uit duizenden. Voor Marita was mijn rol als broodwinner een welhaast bittere behoefte, voor mij was die invulling de strop waaraan wij werden opgehangen. Het luik in het schavot was al opengeklapt.