Teder en verkennend zoenen kan bij mij een staat van vervoering teweegbrengen die me aan een shot morfine doet denken. Een vrouwenmond plaatst mij buiten het benarde van mijn bestaan.
Ik wil uit mijzelf weg.

Misschien voert het zelfs wel verder. Ik kan me zo verlaten voelen dat ik blijf hopen op het bestaan van een hiernamaals.
Het is nog niet klaar tussen mij en mijn moeder, mijn vader moet ik nog leren kennen. En terwijl ik wacht op de dood die het antwoord wellicht heeft, verdoof ik mijzelf met het zinsbegoochelende effect dat sommige vrouwen op mij hebben.
Simone, liefste, ik reis verder. Ik weet anders ook niet hoe ik het hier op aarde uit moet zingen.