In de weken die volgden was het moeilijk contact met haar te krijgen. Ze was nog schuwer dan ik al had vermoed. Dit in contrast tot de volwassen vrouw die mijn hand zonder aarzeling had gepakt toen ik die naar haar opende. Mijn levenslijn, mijn hartlijn, mijn liefdeslijn, ze had ze allemaal omvat en nu leek ze onvindbaar. Het woelde in mij, de angst haar alsnog te verliezen aan haar bedenkingen. Welke kon ik niet inschatten. In mijn weerloosheid en verlangen, begon ik gedichten te schrijven: de enige taal die een geknevelde minnaar rest.