Mijn moeder zweeg. Ze knikte. Ik zag dat ze zichzelf kleiner had gemaakt. Ze had zich niet verdedigd, ik had haar niet aangevallen. Er was ruimte voor mijn ademhaling. Ze zat nu niet op mij, mijn vader lag niet onder me. Het woord was aan mij. Ik was aan mij. De balans die eenmalig komt en voor altijd verdwijnt.

Mijn moeder die zich voor het eerst schuldig toonde en ik die haar schuld niet erkende. Had die eenmalige betuiging binnengelaten, aanvaard, ontvangen jongen! Maar nee, ik wilde haar iets vergeven en hielp daarmee mijn gerechtigde woede om zeep.
Was het mijn behoefte om mijzelf nog meer te verheffen? De meest nobele te zijn? De prijzen die mijn ijdelheid vanuit mijn blinde vlekken opeiste.