Ik zit naast mijn zwijgende, getinte minnares. Ze steekt een joint op, vraagt of ik “ook” wil. Ik schudt met mijn hoofd. “Je drinkt niet, je rookt niet…Wat doe je wel?”
“Wat ik al eerder zei: wat jij wil. Ik kan gitaar spelen voor je, maar ik kan nog wel meer ook.” Ze kijkt me aan door de tabaksrook en cannabisdampen, niet onvriendelijk. “Noem eens wat.”
Ik denk na. Eigenlijk wil ik met haar zoenen. Zoals pubers dat doen. In een onzichtbaar hoekje en dan een beetje van de wereld raken door het zachte, natte, lauwe slijpen van onze tongen. Ik voel hoe de pijn om Arlette om me heen danst als een hofnarretje. Een clowntje dat ik zijn schedel in wil slaan. Laat me met rust. Laat me verpozen hier, in dit huisje met de open gordijnen.