Arlette, de luis op het zere hoofd, was in een koninginnetje gaan veranderen sinds ze Wolkje had gebaard. Ze moest nu wel serieus genomen worden. Als moeder had je een prima excuus om lanterfantend door het leven te gaan, zo was haar overtuiging. Dat de hare vier meisjes had opgevoed zonder enige hulp of betrokkenheid van haar vader, leek Arlette niet tot enige relativering te verleiden. Haar moeder, Marleen,  had daarnaast ook het volledige huishouden gedaan. Ik vond die vrouw wel aantrekkelijk. Zo’n hockeytrut die niet wist hoe geil ze eruit zag. In gedachten zocht ik haar op in de villawijk waar ze een kleurloos bestaan leidde. Iets met het servies van het aanrecht vegen en haar bij het slanke middel optillen. Dat keukenblok had precies de goede hoogte.
Zij en Arlettes vader deden aan partnerruil met de buren, hetgeen ik op het conto van pappie schreef. Na vier dochters te hebben verwekt (wat was er mis met zijn zaad?), was zijn interesse in de argeloze buurvrouw toegenomen. Avonturen in de betere kringen. En natuurlijk geabonneerd zijn op de VPRO-gids en allemaal lid van de hockeyclub. Zulke vlotte ouders. Altijd met z’n allen naar het sportveld om naar de, met een stick zwiepende, dochters te kijken en daarna laveloos te worden in het aangrenzend clubhuis. In zo’n poel des verderfs kon mijn zonde er nog wel bij.